Susiec (Suszec) leży wśród piaszczystych wydm na wysokości 260 m n.p.m., w pobliżu południowej krawędzi Roztocza Środkowego na granicy z Równiną Biłgorajską. Niegdyś tereny te należały do starostwa zamechskiego. Zostało ono nadane w dzierżawę (wraz ze starostwem krzeszowskim), Janowi Zamoyskiemu przez króla Zygmunta III Wazę. Niebawem hetman wielki koronny Jan Zamoyski popierając króla odparł pod Krakowem, a następnie pokonał w bitwie pod Byczyną (1588 r.) arcyksięcia austriackiego Maksymiliana, który uzurpował sobie prawo do polskiego tronu. Król, w podzięce za udzielone wsparcie, oddał wtedy Zamoyskim wspomniane powyżej starostwa na własność. Wtedy był tu jeszcze tylko zwarty bór. Pierwsze informacje o zasiedleniu pochodzą z 1582 r., kiedy na płynącym w pobliżu Potoku Łosinieckim (zwanym na przestrzeni dziejów Kuryłówką, Szuskiem, Wełniaczką, Wojniaczką i Rybnicą – tak nazywa się obecnie pobliska wieś), istniał młyn Sikliwców i Świdów. Z 1643 r. pochodzi zapis o młynie na rzece Jeleń, wtedy zwanej Wieluńką. W tymże roku trzeci ordynat Jan „Sobiepan” Zamoyski przeniósł na uroczysko Susiec hutę wypalającą żelazo z rud darniowych, poprzednio znajdującą się we wsi Szarowola pod Tomaszowem Lubelskim. Z 1748 r. pochodzi zapis o wsi Skwarki, wtedy zwanej Skwarnikami (nazwa nawiązuje do gorąca panującego w hucie, wieś w późniejszym okresie połączona z Suścem).
Na początku XVIII w. ordynat Tomasz Zamoyski sprowadza tutaj unickich mnichów reguły św. Bazylego. Dla nich, na pobliskim wzniesieniu zwanym obecnie Kościółkiem, zostały wzniesione cerkiew i klasztor. W 1791 r. utworzono hutę szkła Par na miejscu dzisiejszej wsi Paary. Powstały 4 młyny, folusz (zakład produkcji sukna), 4 karczmy i browar w Rybnicy. Par wraz z Rybnicą i Suścem stanowił jeden z największych ośrodków metalurgicznych Ordynacji, trwający w dobrej kondycji do początku XIX w. Tutaj wykonano wyposażenie dla hamerni (czyli kuźnicy przerabiającej żelazo uzyskane w hucie) nad rzeką Sopot. Do dziś znajduje się tam wieś Hamernia.
Ok. 1800 r. powstał w Suścu drewniany kościół, pół wieku później zastąpiony przez murowany. Po rozbiorach osada znalazła się w pobliżu granicy pomiędzy Królestwem Polskim a Galicją. Okolice Suśca były użytkowane rolniczo, piaszczysta ziemia nie jest jednak urodzajna. Relacja z XIX w. podaje, że „okolica wsi lesista (przeważnie lasy sosnowe), grunt po części piaszczysty, PO części kamienisty. Włościanie, pomimo nieurodzajnej gleby, hodują wiele bydła i owiec, dzierżawiąc od Ordynacji leśne pustki i łąki. Przy tym trudnią się hodowlą pszczół i posiadają bogate Pasieki”. Z powodu zakończenia pracy przez miejscowe zakłady metalurgiczne, w 1830 r. znaczna część mieszkańców została przeniesiona do nowo powstałej wsi Zamiany pod Tomaszowem Lubelskim.
We wrześniu 1939 r. zacięte boje toczyły tu armie „Lublin” i „Kraków”, osłaniane przez 6 dywizje piechoty Bernarda Monda. 21 żołnierzy pochowano na susieckim cmentarzu. Koło leśniczówki Susiec cześć wspomnianej 6 dywizji zakopała swoje sztandary. Także we wrześniu w okolicy Suśca zawiązała się organizacja KLON (Konsolidacja Obrońców Niepodległości, później weszła ona do Związku Walki Zbrojnej). Wieś była miejscem wielu akcji partyzanckich związanych z niszczeniem linii kolejowej, m.in. w 1943 r. oddział AK Konrada Bartoszewskiego „Wira” całkowicie zniszczył stacje. O strategicznych transportach informował partyzantów wywiad złożony z miejscowych kolejarzy.