Krynice – wieś wzmiankowana po raz pierwszy w 1435 r. jako własność Adama Łabuńskiego. Od 1492 r., wraz z kluczem łabuńskim, w rękach Oleśnickich. Później na pewien czas Krynice stają się własnością królewską. W 1566 r. Oleśniccy odzyskują je, oddając w zamian dwie podkrakowskie wsie. Oni to budują zbór ewangelicko-augsburski, wymieniany w latach 1581-1595. W połowie XIX w. kolejni właściciele tych ziem, Głogowscy, wznieśli w Krynicach klasycystyczny dwór otoczony parkiem. W miejscu dzisiejszej kaplicy cmentarnej stała wcześniej cerkiew greko-katolicka.
W dawnych przekazach są wzmianki o nieprzebranych lasach krynickich, z których obecnie pozostały już tylko fragmenty. Źródła pisane mówią również o potężnym, liczącym 300 ha, rozlewisku (na zach.). Jego pozostałość stanowią tereny bagienne i zalew w dolinie rzeki Kryniczki (Kryniczanki). Według legend była tam osada, w której mieszkali źli ludzie. Pewnego dnia spotkała ich za to kara. Cała osada zapadła się pod ziemie, a w jej miejscu powstało jezioro. Ponoć czasem z otchłani słychać bicie dzwonów.
ZABYTKI:
- Dwór klasycystyczny, murowany, z połowy XIX w. Obecnie w ruinie.
- Kościół drewniany pw. św. Stanisława. Świątynia została, staraniem mieszkańców Krynic, zakupiona w 1920 r. w Horyszowie Polskim (mimo iż nie była tam jeszcze ostatecznie ukończona) j przeniesiona w to miejsce. W ołtarzu głównym znajduje się obraz Matki Bożej z XVII w., a także Wskrzeszenia Piotrawina przez św. Stanisława.
- Na cmentarzu pomnik upamiętniający partyzantów poległych pod Zaborecznem i Różą, a także m.in. 27 żołnierzy 28 Pułku Strzelców Kaniowskich 10 Dywizji Piechoty poległych w walkach rozegranych w dniach 23-24 IX 1939 r.
- Karczma drewniana z pół. XIX w. (ul. Zamoyskiego 7).
